BARDZIEJ NIŻ SERIO – ADAM WIEDEMANN
Styl poetycki Adama Wiedemanna określa się mianem ironicznego, naruszającego granicę między powagą a jej brakiem oraz między odmiennymi rejestrami i modalnościami języka. W laudacji Piotra Sommera i Jerzego Jarniewicza, towarzyszącej wręczeniu poecie Nagrody Literackiej Gdynia (2008) czytamy:
Za chwalebną podejrzliwość wobec języka, za nieuległość i brak rewerencji wobec jego stadnych formul, dzięki czemu można się tymi formułami subtelnie bawić. Za ufność wobec inteligencji czytelnika, którego dzięki temu nie trzeba prowadzić za rękę, ani przypominać mu o jego rzekomej podległości. Za wysokiej próby sztukę aktywnej medytacji, która kwestionuje własne zapowiedzi semantyczne i syntaktyczne. Za ożywiającą skłonność do dezynwoltury – i za jej obecność. Za kunszt składni i za wdzięk, z jakim wiersz ulega jej kaprysom – składni nadmiaru i składni entropii, nie mieszczącej się w przedziale dla niej przeznaczonym, która jednak w jakiejś ostatniej chwili, rzutem na taśmę, zmyślnie czepia się odjeżdżającej struktury. Za płynnie zmienne zdanie, które ujawnia sztywność i sztuczność formuł, w jakich arbitralnie próbuje zamknąć nasze doświadczenie. Za zbliżenie – dzięki tej „niedomykającej się” składni – doświadczenia językowego i pozajęzykowego, i za obecność tego, co rozpoznajemy jako prawdę obu tych doświadczeń. Za sztukę wychodzenia od spraw oczywistych – od klisz, banałów, i ich swoistej ekskatedralności – i umiejętność płynnego przechodzenia do możliwości innych, które tym sposobem się otwierają. Za dowcip i za tego dowcipu nieostentacyjność, bo są to wiersze dowcipne interesująco i na wiele sposobów, choć na „Pomorzu Śląskim” zdarzyć się nawet może wypadek przy pracy – wypadki nie zdarzają się tylko tam, gdzie się nie pracuje. Za niechęć do łatwego uwodzenia wierszami. Za radość ich czytania.
ADAM WIEDEMANN | Poeta, prozaik, krytyk muzyczny, tłumacz. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wydał dziewięć tomów wierszy: „Samczyk” (1996), „Rozrusznik” (1998), „Konwalia” (2001), „Kalipso” (2004), „Pensum” (2007), „Filtry” (2008), „Dywan” (2010), „Z ruchem” (2014) i „Metro na Żerań” (2016), trzy książki prozatorskie: „Wszędobylstwo porządku” (1997), „Sęk Pies Brew” (1998; edycja niemiecka – 2001, rosyjska – 2003) i „Odpowiadania” (2011), oraz zbiór zapisów onirycznych „Sceny łóżkowe” (2005; edycja słoweńska – 2007). W 2009 roku ukazał się tom jego wierszy zebranych „Czyste czyny” (edycja serbska – 2010), następnie zaś dwa wybory wierszy: „Domy schadzek” (2012) i „Antologia” (2013) oraz zbiór przekładów na język ukraiński „Нове помешкання” (2015). Jego teksty o literaturze i muzyce zgromadzone zostały w książkach „Poczytalność” i „Posłuszność” (obie 2016). Współautor „Końcówek”, wywiadu-rzeki z Henrykiem Berezą (2010). Laureat nagród: PTWK (1998), Fundacji Kościelskich (1999), Gdynia (2008); nominowany do Nagrody Cogito, Paszportu Polityki, trzykrotnie do Silesiusa i trzykrotnie do Nike. Mieszka w Warszawie.
www.nagrodaliterackagdynia.pl
www.wbp.poznan.pl
