Punktem wyjścia tej niezwykłej reporterskiej opowieści jest monumentalne, dziewięciotomowe wydanie pamiętników młodzieży wiejskiej opatrzone wspólnym tytułem „Młode pokolenie wsi Polski Ludowej”, nadesłanych na konkurs ogłoszony w 1961 roku przez Związek Młodzieży Wiejskiej, Komitet Badań nad Kulturą Współczesną i Zakład Socjologii Wsi PAN oraz Ludową Spółdzielnię Wydawniczą. Autor odnalazł inne dokumenty oraz krewnych ówczesnych aktywistów, poszerzając subiektywny i ocenzurowany obraz przedstawiony w konkursowych pracach o bezcenne źródła z pierwszej ręki.

„Każdy został człowiekiem” to pierwsza publikacja na temat tworzenia się świadomego klasowo pokolenia „okresu błędów i wypaczeń”, pokolenia, które mozolnie budowało od podstaw nowe powojenne państwo. To znakomity literacki przyczynek do toczącej się od lat dyskusji o chłopskim pochodzeniu w hierarchii społecznej. To także opowieść o pokoleniu naszych rodziców i dziadków, którzy jako pierwsza generacja w historii Polski zyskali szansę wyrwania się do „lepszego świata”.

Chłopska historia Polski i szlachecko-miejska historia Polski zbiegły się na dobre dopiero wtedy, kiedy komuniści przeprowadzili forsowną industrializację. Utworzona przez nich nowa klasa wzmocniła PRL – ale stała się też fundamentem Solidarności. Nesterowicz odtwarza wizje, ambicje i ograniczenia klasy, która stworzyła Twój kraj, drogi Czytelniku. (Jan Wróbel)

Książkę „Każdy został człowiekiem” czyta się jednym tchem. To literacko znakomita, wartka opowieść. (Małgorzata Nocuń)

PIOTR NESTEROWICZ | Doktor nauk ekonomicznych, absolwent Polskiej Szkoły Reportażu. Autor esejów, reportaży oraz powieści i opowiadań fantastycznych. Publikował w „Akcencie”, „Dużym Formacie”, „Twórczości”, „Tygodniku Powszechnym”, „Nowej Fantastyce”. W 2015 roku za książkę „Cudowna” otrzymał Nagrodę Literacką Prezydenta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego, nominację do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za Reportaż Literacki oraz nominację do Literackiej Nagrody Nike. Ostatnio opublikował książkę reporterską „Każdy został człowiekiem” (2016).

www.czarne.com.pl

Za chwalebną podejrzliwość wobec języka, za nieuległość i brak rewerencji wobec jego stadnych formul, dzięki czemu można się tymi formułami subtelnie bawić. Za ufność wobec inteligencji czytelnika, którego dzięki temu nie trzeba prowadzić za rękę, ani przypominać mu o jego rzekomej podległości. Za wysokiej próby sztukę aktywnej medytacji, która kwestionuje własne zapowiedzi semantyczne i syntaktyczne. Za ożywiającą skłonność do dezynwoltury – i za jej obecność. Za kunszt składni i za wdzięk, z jakim wiersz ulega jej kaprysom – składni nadmiaru i składni entropii, nie mieszczącej się w przedziale dla niej przeznaczonym, która jednak w jakiejś ostatniej chwili, rzutem na taśmę, zmyślnie czepia się odjeżdżającej struktury. Za płynnie zmienne zdanie, które ujawnia sztywność i sztuczność formuł, w jakich arbitralnie próbuje zamknąć nasze doświadczenie. Za zbliżenie – dzięki tej „niedomykającej się” składni – doświadczenia językowego i pozajęzykowego, i za obecność tego, co rozpoznajemy jako prawdę obu tych doświadczeń. Za sztukę wychodzenia od spraw oczywistych – od klisz, banałów, i ich swoistej ekskatedralności – i umiejętność płynnego przechodzenia do możliwości innych, które tym sposobem się otwierają. Za dowcip i za tego dowcipu nieostentacyjność, bo są to wiersze dowcipne interesująco i na wiele sposobów, choć na „Pomorzu Śląskim” zdarzyć się nawet może wypadek przy pracy – wypadki nie zdarzają się tylko tam, gdzie się nie pracuje. Za niechęć do łatwego uwodzenia wierszami. Za radość ich czytania.

ADAM WIEDEMANN | Poeta, prozaik, krytyk muzyczny, tłumacz. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wydał dziewięć tomów wierszy: „Samczyk” (1996), „Rozrusznik” (1998), „Konwalia” (2001), „Kalipso” (2004), „Pensum” (2007), „Filtry” (2008), „Dywan” (2010), „Z ruchem” (2014) i „Metro na Żerań” (2016), trzy książki prozatorskie: „Wszędobylstwo porządku” (1997), „Sęk Pies Brew” (1998; edycja niemiecka – 2001, rosyjska – 2003) i „Odpowiadania” (2011), oraz zbiór zapisów onirycznych „Sceny łóżkowe” (2005; edycja słoweńska – 2007). W 2009 roku ukazał się tom jego wierszy zebranych „Czyste czyny” (edycja serbska – 2010), następnie zaś dwa wybory wierszy: „Domy schadzek” (2012) i „Antologia” (2013) oraz zbiór przekładów na język ukraiński „Нове помешкання” (2015). Jego teksty o literaturze i muzyce zgromadzone zostały w książkach „Poczytalność” i „Posłuszność” (obie 2016). Współautor „Końcówek”, wywiadu-rzeki z Henrykiem Berezą (2010). Laureat nagród: PTWK (1998), Fundacji Kościelskich (1999), Gdynia (2008); nominowany do Nagrody Cogito, Paszportu Polityki, trzykrotnie do Silesiusa i trzykrotnie do Nike. Mieszka w Warszawie.

www.nagrodaliterackagdynia.pl
www.wbp.poznan.pl

GYPSY AND THE ACID QUEEN | Gypsy and the Acid Queen to pseudonim krakowskiego muzyka Kuby Jaworskiego. Wbrew temu, co sugeruje nazwa, nie znajdziemy żadnej queen w zespole. Jest tylko tajemniczy Gypsy. Wykorzystując technikę loopowania dźwięków, gitary, instrumentów elektronicznych i wokalu, sam tworzy brzmienie całego zespołu, wprowadzając słuchaczy w hipnotyczny trans. Oniryczne melodie w połączeniu z psychodeliczno-bluesowym brzmieniem gitary, owiane lekko mistycznym głosem, opowiadają historie nie z tego świata, tworząc klimat lat 60. Artysta zakończył niedawno pracę nad pierwszym solowym albumem o niespodziewanej nazwie „Gypsy and the Acid Queen”. Jest laureatem nagrody w kategorii muzyka na festiwalu Fama (Świnoujście 2016).

www.facebook.com/gypsyandtheacidqueen

Bo przecież jesteśmy zwierzętami, chociaż ze wszystkich sił staramy się o tym zapomnieć. Nieustannie się przebieramy, myjemy bez końca i wciąż paplamy, stłoczeni przy stołach we własnym towarzystwie, bo wydaje nam się, że tak wygląda życie człowieka. A jesteśmy bydlętami i czasem powinniśmy zakosztować ciszy i samotności. Takiej, jakiej doświadcza zwierzę, które nie wie, że się narodziło, i nie wie, że umrze. Staje o świcie naprzeciw świata i nie ma pojęcia, że ktoś oprócz niego jeszcze jest. (Andrzej Stasiuk)

ANDRZEJ STASIUK | Prozaik, eseista, współtwórca Wydawnictwa Czarne, Dyrektor Artystyczny Festiwalu im. Zygmunta Haupta. Publikuje w „Tygodniku Powszechnym”. Od końca lat 80. ubiegłego wieku mieszka w Beskidzie Niskim.Autor książek: „Mury Hebronu”, „Dukla”, „Opowieści galicyjskie”, „Dziewięć”, „Jadąc do Babadag”, „Taksim”, „Dziennik pisany później”, „Grochów”, „Nie ma ekspresów przy żółtych drogach”, „Wschód”, „Kucając” i innych. Laureat wielu nagród, m.in.: Nagrody Fundacji Kultury, Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Beaty Pawlak, Nagrody Literackiej Nike, Międzynarodowej Nagrody Literackiej Vilenica, Nagrody Literackiej Gdynia, Dorocznej Nagrody MKiDN w dziedzinie literatury, Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej (2016). Jego książki tłumaczone były na niemal wszystkie języki europejskie (łącznie blisko 130 tłumaczeń).

www.czarne.com.pl

rozgnieść ziarna pszenicy. wróżyć przyszłość. dzisiaj ziemia była
rozgrzana i bałam się, że spłoną lasy. patrzeć na ogień za miastem.
czekać końca dnia. modlimy się o deszcz i parzymy rutę. to mogłoby nas
zmienić, mówię. to miejsce mogłoby być nasze. jeżeli ziemia przykryje
ostatniego mieszkańca, wyjedziemy. jeżeli zwierzęta przestaną być
posłuszne, zamienimy je w kamień. nasz głos niesie się za wzgórza
i nikt nie odpowiada. otwórz okna, mówię. trzeba nasłuchiwać, oglądać
obce dzieci, zapamiętywać pierwsze słowo. ziemia po deszczu znów
zapachnie jak tamto lato, gdy zbliżał się wieczór i paliliśmy słomę. nasze
twarze w popiele i słodki smak ziemniaków. ręce brata wyciągnięte ku
niebu. lęk przed piorunem. nasz strach wielki jak dom.

URSZULA HONEK | Poetka. Laureatka Grand Prix Konkursu Poetyckiego im. R.M. Rilkego (2013). W roku 2015 wydała debiutancką książkę poetycką zatytułowaną „Sporysz” (WBPiCAK). Pochodzi z Racławic (k. Gorlic), mieszka w Krakowie.

www.wbp.poznan.pl

„Entropia”: Oniryczna podróż, w której brzmienie frazy jest równie ważne, jak jej znaczenie. Osobliwa peregrynacja Buka i Forela to najbardziej niesamowita rzecz, jaką od dawna trzymaliście w rękach. Odbija się w niej i nasza Europa Środkowa z jej zapomnianymi historiami z łemkowskiego pogranicza, i surrealistyczna wyobraźnia Krajňaka, która potrafi połączyć – rzadka to sztuka! – filmowość pisarskiego kadru z muzycznością słowa. Egzotyczna, wyjątkowa proza zza naszej południowej granicy – jedna z najoryginalniejszych w Europie.

„Informacja”: Historia dwóch młodych mężczyzn, którzy po opuszczeniu rodzinnego miejsca próbują znaleźć się w świecie pozbawionym perspektyw. Fedo studiuje w stolicy i zaczyna pracę w międzynarodowej korporacji. Staje się trybikiem w świecie współczesnego, cywilizowanego niewolnictwa. Jego przyjaciel, Vakso, kręci się w błędnym kole zmiennych wyjazdów do Niemiec, USA i na Ukrainę. Odskocznią od pozbawiającego złudzeń życia jest wędrówka w poszukiwaniu magii Floryńskiej monarchii – fikcyjnej nazwy ziem ruskich z tradycyjną osadą na pograniczu Słowacji, Polski i Ukrainy, luźno nawiązującej do nieudanej próby rusińskich Łemków o ogłoszenie tak zwanej Republiki floryńskiej. Zamykająca trylogię łemkowską „Informacja” opowiada o czymś tylko pozornie banalnym: życie jest ciągłym poszukiwaniem i ucieczką, ale bez względu na jej kierunek staje się utopią. Zupełnie jak floryńska monarchia, po której ostatnim symbolicznym „tańcu”, wraz ze śmiercią stryja Michała, umiera pewien świat.

Spotkanie z udziałem tłumaczki: Weroniki Gogoli.

MAROŠ KRAJŇAK | Pochodzi z Vyšnej Jedľovej, mieszka w Bratysławie. Ukończył studia na kierunku praca socjalna oraz International Business School. Zawodowo zajmuje się marketingiem w usługach telekomunikacyjnych i usługach on-line. W 2012 roku ukazała się druga jego książka zatytułowana „Entropia”, nawiązująca do debiutanckiej „Carpathii”, w której autor zabiera czytelników na wyprawę do świata Łemków, magicznych historii i tajemnic z przeszłości. W 2013 roku wydał trzecią część łemkowskiej trylogii, powieść „Informacia”. Wszystkie książki zostały nominowane do nagrody Anasoft Litera.

www.ksiazkoweklimaty.pl
www.instytutslowacki.pl

O pracy nad przekładami fascynująco opowiadają: Ryszard Engelking, Jan Gondowicz, Magda Heydel, Andrzej Jagodziński, Jerzy Jarniewicz, Ireneusz Kania, Michał Kłobukowski, Małgorzata Łukasiewicz, Carlos Marrodán Casas, Piotr Sommer, Anna Wasilewska oraz Teresa Worowska.

Szacunek budzi erudycja Zaleskiej, która mimo wielości tematów jest do każdego znakomicie przygotowana. Cieszy również, że każda z rozmów różni się od pozostałych – sztuka przekładu jest tematem względnie wąskim, a dziennikarka ustrzegła się standaryzacji wywiadów. (Zbigniew Rokita)

Zaleska z wprawą, erudycją i ogromną znajomością tematu, wypytuje rozmówców o kwestie kluczowe dla ich zawodu czy zajęcia. Czytelnik poznaje więc dylematy i perypetie tłumaczy, rolę przywiązania do „własnych” autorów, indywidualną granicę „wierności” i „przeźroczystości” przekładu jako interpretacji oryginału, zmiany na dzisiejszym rynku wydawniczym, które nie ominęły także tłumaczy. Rozmowy pokazują także jednostkową ciekawą drogę osobistą i zawodową, która prowadziła do punktu, w którym są dziś — czasem od matematyki, czasem od filologii, czasem od domowych półek — zawsze jednak do zawodowego mistrzostwa we władaniu słowem. Z głową. (Natalia Szumska)

ZOFIA ZALESKA | Absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim i Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Pracowała w „Gazecie Wyborczej”, publikowała m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Zeszytach Literackich” i „Dwutygodniku”. Autorka książki „Przejęzyczenie. Rozmowy o przekładzie”. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Mieszka w Warszawie.

www.czarne.com.pl

„Podkrzywdzie” to pachnąca lasem, paląca w gardło bimbrem i jęcząca głosem zarzynanych kaczek. Hipnotyzująca, sensualna opowieść, w której można zanurzyć się wszystkimi zmysłami.

ANDRZEJ MUSZYŃSKI | Prawnik z wykształcenia, pisarz z wyboru. Pierwszy stypendysta Fundacji Herodot im. R. Kapuścińskiego i laureat konkursu na najlepsze opowiadanie na Międzynarodowym Festiwalu Opowiadania (Wrocław 2012). Nakładem Wydawnictwa Czarne ukazała się jego debiutancka książka „Południe” – zbiór reportaży z globalnego Południa nominowany do Nagrody im. B. Pawlak (2013) oraz prozatorska „Miedza” (2013) nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii proza. W 2015 roku nakładem wydawnictwa Czarne ukazała się jego książka reportażowa o Birmie „Cyklon” nominowana do Nagrody im. B. Pawlak.  Za powieść „Podkrzywdzie” (Wydawnictwo Literackie) nominowany do Paszportów Polityki i Nagrody Literackiej Gdynia. Współpracownik miesięcznika „Znak”. Stypendysta Ministra Kultury oraz Miasta Krakowa. Mieszka na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej.

www.wydawnictwoliterackie.pl

„Niska rozdzielczość” składa się z premierowych tekstów pisanych w latach 2002-2012. Czy to wciąż poezja uliczna? Jeśli faktycznie nowa książka Nowakowskiej nie jest już w tej mierze, co poprzedni tytuł, zdeterminowana przez konkretny wycinek realnie istniejącej przestrzeni, nie oznacza to rezygnacji z operowania konkretem w charakterze dominującego poetyckiego narzędzia. Wręcz przeciwnie. Wrocławska poetka wciąż z dużą werwą kondensuje, ścieśnia, zagęszcza. Jej żywiołem są wiersze spakowane do formatu nie większego niż SMS, ale dzieje się w nich więcej niż w niejednym poemacie. Lapidarne teksty Nowakowskiej mają w sobie rzadką właściwość namacalności. Pojęcia egzystują z anegdotami, niewinne obrazy okazują się zwodnicze, a zwykłe scenki z życia błyskawicznie potrafią wystrzelić na poziom meta bez używania krzykliwych, efekciarskich – no właśnie – metafor. „Niska rozdzielczość” robi to inaczej. Po cichu. Na naszych oczach. W biały dzień

KLARA NOWAKOWSKA | Poetka. Opublikowała zbiory wierszy „Zrosty” (1999), „Wodne wiersze” (2002), „Składnia” (2004), „Ulica Słowiańska” (2012) i „Niska rozdzielczość” (2013). Laureatka głównej nagrody w konkursie im. Jacka Bierezina (1998) i nagrody Gazety Wyborczej WARTO (2013). Nominowana w kategorii Książka Roku do Nagrody Poetyckiej Silesius (2014). Mieszka we Wrocławiu.

www.fundacja-karpowicz.org

Brakowało mi takiej książki. Coraz rzadziej się tak pisze. To jest książka o tym, co pomiędzy. O tym, co pisarze, podróżnicy, reporterzy pozostawiają nieopisane. W cieniu. W tajemnicy. Nieodkryte. (Ziemowit Szczerek)

W najnowszej książce Krzysztofa Środy, „Las nie uprzedza”, wytropiona za pomocą wyrafinowanych narzędzi układanka świata okazuje się tym razem raczej potworna. Jej soczewką stają się wlepione w przechodniów na marokańskim bazarze puste oczy martwych kóz. (Zofia Król)

KRZYSZTOF ŚRODA | Pisarz, tłumacz, historyk filozofii. Pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN (doktorat o fenomenologii Edmunda Husserla). Publikował artykuły w polskich i zagranicznych pismach filozoficznych. Prowadził własne wydawnictwo i agencję reklamową, inwestował na giełdzie, wydawał książki o analizie rynków kapitałowych, przełożył kilkanaście książek, większość na temat spekulacji giełdowej. Autor „Niejasnej sytuacji na kontynencie”, „Projektu handlu kabardyńskimi końmi”, „Podróży do Armenii i innych krajów”, „Las nie uprzedza” (2016). Laureat Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii eseistyki.

www.czarne.com.pl

W Warszawie śpieszą się wszyscy oprócz Michała Cichego. Kiedy ponad centrum przelatują chmury boleśnie drapane przez nowo powstające wieżowce, on pochyla się nad krawężnikami, kontemplując ostańce ręcznej kamieniarskiej roboty między wszechobecną kostką bauma. Żywe wrony, martwe tory tramwajowe, ogłoszenia na przystankach, starzy pijacy na ławkach i młode Ukrainki na straganach – oto odmalowany z czułością alternatywny portret prężnej stolicy europejskiej metropolii. (Paweł Dunin-Wąsowicz)

Zawieszone sądy – estetyczne, ale i etyczne, bo Cichy nie ocenia ani ludzi, ani pogody – połączone z całkowitą swobodą poruszania się po własnej, oswojonej, a zarazem pełnej niepozornych i radosnych niespodzianek przestrzeni, tworzą absolutną sferę wolności. Rzecz w literaturze rzadka – podmiot jest szczęśliwy. (Zofia Król)

Cichy wydobywa, wypreparowuje miasto ze wszystkich spraw, które się w nim toczą, nawet z czasu. Wszystko trwa zamknięte w znanym cyklu pór roku. Chociaż nawet w tym zatrzymanym kadrze istnieje przeszłość, choćby krawężnik z czasu getta. Ten eksperyment, który przeprowadza na sobie i na czytelniku Cichy, jest odkrywczy. Bo zamiast tradycyjnej opowieści o mieście dostajemy przykuwającą „relację na żywo ze spadania liści”. (Justyna Sobolewska)

MICHAŁ CICHY | Urodził się w Warszawie. Pracował w „Gazecie Wyborczej”, był sekretarzem jury Nagrody Literackiej Nike i przeprowadzał wywiady z polskimi świadkami Zagłady dla Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie. Za pierwszą książkę „Zawsze jest dzisiaj” (Wydawnictwo Czarne, 2014) został nominowany do Nagrody Conrada i otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii prozy.

www.czarne.com.pl

www.stanford.edu

Ta piękna poetycka proza opowiada o wędrówkach autorki nad brytyjską rzeką Lea w poszukiwaniu tajemnic natury, niezauważanych okruchów zdarzeń. Jej literackie ja szuka sensu i znaczenia tego, co ukryte lub niezauważone i nadanie mu własnego życia, tak jak fotografia zachowuje pamięć o kimś lub o czymś. Kinsky operuje arcybogatym językiem, unika dialogów i wkłada całą siłę, precyzję i ciepło swej prozy w opisy „znalezisk“. Rytm jej książki wyznacza tempo opowieści i wspomnień o innych rzekach i innych zakamarkach – nad Wisłą, nad Odrą, nad Renem, w Kanadzie, na Węgrzech. (Jagoda Engelbrecht o powieści „Am Fluß”)

Europa Wschodnia była zawsze obecna w naszym domu. Ojciec pochodził z Galicji Wschodniej, matka miała wielką słabość do języka i literatury rosyjskiej. Odkąd pamiętam chciałam zostać tłumaczką literatury. Kiedyś, jeszcze w szkole, wpadła mi w ręce książka Brunona Schulza „Sklepy cynamonowe“. Przeczytałam ją jednym tchem i odtąd istniał dla mnie tylko taki świat. (Esther Kinsky)

ESTHER KINSKY | Pisarka, poetka, tłumaczka – m.in. Zygmunta Haupta na język niemiecki. Od lat 90. należy do ścisłego grona najlepszych tłumaczy literatury polskiej. Urodzona w pobliżu Bonn, mieszka dziś w węgierskiej Battonyi i w Berlinie. W swoim dorobku translatorskim ma dzieła Mirona Białoszewskiego, Zygmunta Haupta, Ryszarda Krynickiego, Hanny Krall, Olgi Tokarczuk, Anki Grupińskiej, Magdaleny Tulli, Joanny Bator. Uhonorowana w tej dziedzinie m.in. Nagrodą Brücke Berlin 2002 (z Olgą Tokarczuk), Nagrodą Paula Celana (2009), Nagrodą Karla Dedeciusa (2011). Tłumaczy także z języka angielskiego i rosyjskiego; włada siedmioma językami. Jako poetka i powieściopisarka opublikowała w ostatnich latach: zbiór wierszy i fotografii „Naturschutzgebiet” (2013) oraz powieści „Banatsko” (2011) i „Am Fluss” (2014) – obie nominowane do nagrody Deutscher Buchpreis.

www.dw.com
www.goethe.de

Reporterka chce wydobyć Wilczyńską z wielkiego cienia najbardziej znanego polskiego pedagoga i przywrócić jej należne miejsce wśród działaczek społecznych. „Henryk Goldszmit odebrał już zasłużone honory, dajmy teraz przemówić Stefanii” – powie Kicińska. (Martyna Słowik)

Aż trudno uwierzyć, że przez tyle lat rolę Stefanii Wilczyńskiej sprowadzano do funkcji pomocnicy Janusza Korczaka. Jakie to niesprawiedliwe wobec kobiety, bez której warszawski Dom Sierot przy Krochmalnej na pewno nie mógłby istnieć. I jak dobrze, że Magdalena Kicińska wyciąga panią Stefę z cienia, przywraca jej godność i równorzędne miejsce obok pana Doktora. (Magdalena Grzebałkowska)

Nie znam nikogo innego, kto z podobną uwagą i wrażliwością potrafiłby utkać tę opowieść. Spojrzeć na wszystko z dystansem, innym razem rozmienić na drobne. Ale tylko po to, żeby zobaczyć jeszcze dokładniej. „Dziękuję, że o niej piszesz” – powiedział Magdalenie Kicińskiej Gerszon Mandelblat, były wychowanek Domu Sierot w Warszawie. I my powinniśmy być wdzięczni. (Angelika Kuźniak)

Magdalenie Kicińskiej zawdzięczamy prawdziwy i nieprzesłodzony portret Stefanii Wilczyńskiej. Autorka nie tylko wydobywa ją z Korczakowskiego cienia, ale kreśli portret osoby z krwi i kości. (Barbara Lekarczyk-Cisek)

MAGDALENA KICIŃSKA | Reporterka. Absolwentka Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW, Warszawskiej Szkoły Filmowej i Polskiej Szkoły Reportażu. Publikowała m.in. w „Dużym Formacie”, „Tygodniku Powszechnym”, „Polityce”, „Przekroju”, „Wysokich Obcasach” oraz kwartalniku „Dialog-Pheniben”. Jej reportaże znalazły się także w książkach: „Walka jest kobietą” (2014), „Mur. 12 kawałków o Berlinie” (2015), „Obrażenia. Pobici z Polską” (2016). Nominowana do Nagrody im. Teresy Torańskiej, finalistka stypendium im. Ryszarda Kapuścińskiego, stypendystka MKiDN. W 2016 roku za książkę „Pani Stefa” otrzymała Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy i Poznańską Nagrodę Literacką – Stypendium im. Stanisława Barańczaka oraz została nominowana do Ogólnopolskiej Nagrody Literackiej dla Autorki Gryfia.

www.czarne.com.pl

www.goethe.de

Pokazowi filmu towarzyszyć będą: Andrzej Stasiuk (czytający prozę Zygmunta Haupta) oraz Piotr Bukowski (improwizujący na gitarze).

PIOTR BUKOWSKI | Muzyk, kompozytor, ale przede wszystkim jeden z najciekawszych gitarzystów polskiej sceny muzycznej. Związany z bydgosko-toruńskim kolektywem Milieu L’Acephale oraz z warszawskim Lado ABC. Założyciel post-rockowych Stworów. Obecnie prowadzi Hokei i Xenony, a wraz z Kamilem Gubałą, Kubą Ziołkiem i Andrzejem Stasiukiem realizuje formę filmową „Tutaj”. Współtworzy zespół Duży Jack.

www.tutajfilm.pl
www.hokei.bandcamp.com
www.xenony.bandcamp.com
www.duzyjack.bandcamp.com
www.stwory.bandcamp.com
www.milieulacphale.bandcamp.com
www.ladoabc.com